آیا کسی پیدا می شود که روزی به یکی از چهار راه های این شهر برود و تمام دخترکان پا برهنه و ژولیده پشت چراغ های همیشه قرمز را جمع کند، دستانشان را بگیرد و طعم عید را با یک کفش بچه گانه به آنها بچشاند ؟ آری می شود ، دیروز چنارهای ولیعصر به احترام یک زن خمیده بودند .
مظلوم ترین آدم ها متولدین آخر اسفندند ، کسی تولدشان را به تخمش هم حساب نمی کند .
به وزارت بهداشت پیشنهاد می کنم یکسری از برنامه های صدا و سیما رو به جای مسهل و مهوع به بیماران تجویز کنه ، البته اولویت با برنامه های زنده به مجری گری حسینیان و برادران حسینی هست .
این روزها خیلی حال نوشتن ندارم ، واسه تموم شدن این سال لحظه شماری می کنم ، می خوام برم کلی استراحت کنم، سال بدی نبود ولی عالی هم نبود می تونست خیلی بهتر از این باشه ولی بازم شکر خدا ، سال بعد حتما باید متفاوت باشه ، حتما .
می خوام اتفاقات سال بعد خودم رقم بزنم و خودمو دست تقدیر ندم ، می خوام بهتر شم خیلی بهتر ، یک سری کارها رو باید شروع کنم ، تو روابطم باید یک تجدید نظری بکنم ، خلاصه اینجور بگم بهت سال بعد را سال کار و تلاش مضاعف همراه با تفریحات سالم نام گذاری می کنم ;) .
نرسیده به عید یه روزی هست که یه حس خاصی داره ،یه بوی خاصی ، تو اون روز دقیقا می فهمی که بهار داره میاد ، نمی دونم قضیه چیه و این حس از کجا میاد یه حس غریبیه ، امسال هنوز تجربش نکردم ، می ترسم که نکنه امسال نیاد ، یه ترس شیرین .
یعنی می شود روزی من سوار تاکسی که می شوم ،در را که می بندم خوابم ببرد و چند ثانیه قبل اینکه برسم از خواب بیدار شوم ؟ حالا مسیر هر چقدر که می خواهد باشد .
یه وقت هایی برایم پیش می آمد که یهو بخودم بگویم که من کیستم ؟ جدی من کیستم ؟ اینجا کجاست ؟ . مانند گوگل ارث هنگامی که اسکرول می کنی از زمین دور شوم و از بالاترین نقطه ممکن خودم را نظاره کنم و این سوال که خدا کیست ؟ و بعد که جوابی نیافتم دوباره اسکرول کنم و به زمین و جایگاهم برگردم . بچگی ها بیشتر برایم اتفاق می افتاد اما الان کمتر .