دوست داشتنی هایم
نغمه روسپی
بده آن قوطی سرخاب مرا تا زنم رنگ به بی رنگی ِ خویش
بده آن روغن ، تا تازه کنم چهره پژمرده ز دلتنگی خویش
بده آن عطر که مشکین سازم گیسوان را و بریزم بر دوش
بده آن جامهٔ تنگم که کسان تنگ گیرند مرا در آغوش
بده آن تور که عریانی را در خَمَش جلوه دو چندان بخشم
هوس انگیزی و آشوبگری به سر و سینه و پستان بخشم
بده آن جام که سرمست شوم به سیه بختی خود خنده زنم :
روی این چهرهٔ ناشاد غمین چهره یی شاد و فریبنده زنم
وای از آن همنفس دیشب من- چه روانکاه و توانفرسا بود
لیک پرسید چو از من ، گفتم : کس ندیدم که چنین زیبا بود !
وان دگر همسر چندین شب پیش او همان بود که بیمارم کرد :
آنچه پرداخت ، اگر صد می شد درد ، زان بیشتر آزارم کرد .
پُر کس بی کسم و زین یاران غمگساری و هواخواهی نیست
لاف دلجویی بسیار زنند لیک جز لحظهٔ کوتاهی نیست
نه مرا همسر و هم بالینی که کشد دست وفا بر سر من
نه مرا کودکی و دلبندی که برد زنگ غم از خاطر من
آه ، این کیست که در می کوبد ؟ همسر امشب من می آید !
وای، ای غم، ز دلم دست بکش کاین زمان شادی او می باید !
لب من - ای لب نیرنگ فروش - بر غمم پرده یی از راز بکش !
تا مرا چند درم بیش دهند خنده کن ، بوسه بزن ، ناز بکش !
سیمین بهبهانی
